Ten film jest tragiczny.

Tragiczny w dwóch wymiarach. Po pierwsze, tragiczna jest opisana sytuacja, scenariusz pisany z myślą "jak tu jeszcze tym bohaterom dopieprzyć". Ogrom nieszczęść spotykających główną bohaterkę jest tak wielki, tak straszny, że rzeczywiście wbija w fotel, powoduje, że odwraca się wzrok. Ironizując, brakuje w tym filmie jedynie wybuchu wulkanu na tytułowym Placu Zbawiciela, tudzież ataku kosmitów. Tyle, że tematyka i problemy są zbyt poważne, by pozwolić sobie
na taką ironię.

Drugi wymiar tragizmu w tym filmie to brak jakiejkolwiek nadziei bijący z ekranu w każdej minucie tego filmu. Beata, Bartek i jego matka nie mają perspektyw na poprawę swojej sytuacji. Co więcej, każde z nich wręcz obsesyjnie pcha się ku rozwiązaniom nie dającym dalszej możliwości ruchu. Dalej jest ściana albo samobójstwo.

Dlatego właśnie ten film mi się aż tak nie podobał. Ten całkowity brak instyktu samozachowawczego sprawia, że film jest całkowicie nierealny, zawiera fałsz, który każe ostrożnie podchodzić, do scen z ekranu. Na dodatek ostatnia scena,
to nawrócenie na sali sądowej jest tak sztuczne i tak niekonsekwentne, że wygląda jak zapożyczone z innego filmu.

Poszukując analogii w dotychczasowych filmu "PZ" najbliżej chyba do "Przełamując Fale", ale ten starszy film jest o niebo lepszy, bo ma w sobie dużą dozę realizmu i zwykłej ludzkiej nadziei.

Cały film ratuje rzeczywiście świetne aktorstwo - okazuje się, że w filmie mogą grać aktorzy z telenowel, a nie Chyra z Lindą, żeby patrząc na aktora widzieć odgrywaną postać, a nie udawanie tej postaci - potrzeba tylko dobrego reżysera.