Według mnie ten film jest genialny w swoim realizmie, jednocześnie to chyba najbardziej depresyjny obraz, jaki kiedykolwiek widziałam. W sumie bez "chyba". To zdecydowanie najbardziej depresyjna pozycja. Na drugim miejscu wrzuciłabym "Dług", również polskiej produkcji (1999), na trzecim "W kręgu miłośći" (2012).
Dosyć już mam filmów, w których bohaterowie dzielą się na złych i tych nieskazitelnie dobrych, że albo kibicujesz "temu dobremu", albo nienawidzisz antagonisty. Wszystko podane na talerzu, a ty tylko siedzisz z na wpół wyłączonym mózgiem do końca seansu, po to, by stwierdzić, czy było fajne, czy nie fajne.
Tutaj duszna, posępna atmosfera nie daje nam odpocząć, zdaje się, że nie ma tu w ogóle miejsca na szczęście. Potępiamy babkę, czy syna, momentami też nawet bierność Beaty, ale za kilka scen ta jawna niechęć nie jest już taka oczywista, zauważamy motywy bohaterów i zastanawiamy się, czy ich zachowania nie da się usprawiedliwić. Czy będąc na ich miejscu zachowalibyśmy się inaczej? lepiej? gorzej? Ja nie byłam tego wcale pewna.
Scenarzyści naprawdę przyłożyli się do tematu. Depresja głównej bohaterki dobitnie realistyczna, całkowicie obdarta z przekłamania. Moja ciocia choruje na to paskudztwo i widziałam sporo podobieństw w zachowaniu, gestach, czy spojrzeniu.
Po seansie, prócz uczucia przygnębienia, czułam ulgę. Ulgę, bo nie mam jak Beata (tak, wiem, typowo polska logika) i przeświadczenie, że w życiu trzeba w siebie inwestować. Głowna bohaterka rzuciła studia, bo namawiał ją do tego partner, nie zrobiła prawa jazdy, bo facet je miał. Nieważne, że teraz jest dobrze, że masz świetnego chłopaka, czy wspierających rodziców. Nigdy nie wiadomo, jakiego obrotu nasze życie nabierze za dziesięć lat, czy chłopak się nie rozpije, a z rodziną się nie pokłócę. Jak to mówią - life happens.
Także ten film to niezwykle wartościowa lekcja, mocny przekaz. Choć dobija po całości, to jakoś tak ostrzega wirtualnym palcem, że zbytnia zależność od innych to często droga do zatracenia/stłamszenia.